That's fighting talk
بوسیلهٔ Richard Stallman (ا http://www.stallman.org/) و Nick Hill
صنعت رایانه بوسیلهٔ یک تصرف زمین به شیوهٔ غرب وحشی تهدید شده است. بزرگترین، ثروتمندترین کمپانیها برای گرفتن کنترل انحصاری غیرقابل بحث ایده هایی که برنامه نویسان برای ساختن یک برنامه ترکیب میکنند در حال کمک شدن بوسیلهٔ حکومتها هستند.
جامعهٔ ما درحال وابسته شدن بیشتر به فناوری اطلاعات است. همزمان، کنترل متمرکز و مالکیت بر میدان فناوری اطلاعات درحال افزایش است، و ابرشرکتها با سلطهٔ داده شده بوسیلهٔ قانون بر رایانه های ما میتوانند آزادیها و دموکراسی ما را دور بیاندازند. با یک انحصار بر نرم افزار مدرن، بزرگترین تصرف کنندگان «زمین» بر آنچه ما میتوانیم از رایانه هایمان برای انجام دادن بخواهیم کنترل خواهند داشت، و کنترل بر تولید و توزیع اطلاعات بر روی شبکه، بواسطهٔ انحصارهایی که اتحادیهٔ اروپا برنامهٔ دادن آنها را دارد.
انحصارها پتنت (patent) ها هستند، هر یک محدود کنندهٔ استفاده از یک یا چندین از این ایده های نرم افزاری. ما آنها را «پتنت های نرم افزاری» میخوانیم، زیرا آنها آنچه را که ما برنامه نویسان میتوانیم نرم افزار را به انجام دادن آن واداریم محدود میکنند. این انحصارها چطور کار میکنند؟ اگر شما میخواهید رایانه تان را بعنوان یک پردازشگر متن استفاده کنید، آن باید از دستوراتی پیروی کند که به آن میگویند چطور همچون یک پردازشگر متن عمل کند. این قابل قیاس با دستوراتی است که در یک برگهٔ موسیقی (musical score) یافت میشوند، که به یک ارکست میگویند که چطور یک سمفونی را اجرا کند. دستورات ساده نیستند. آنها از صدها دستور کوچکتر ساخته شده اند، خیلی شبیه توالی نتها و ریتمها (chord). یک برگهٔ سمفونی صدها ایدهٔ موسیقایی را دربر دارد، و یک برنامهٔ رایانه صدها یا هزاران ایدهٔ نرم افزاری را استفاده میکند. از آنجاییکه هر ایده انتزاعی است، اغلب راههای مختلفی برای توصیف کردن آن وجود دارند: بدینگونه، بعضی ایده ها میتوانند در راههای چندگانه ای پتنت شوند.
ایالات متحده، که از سالهای ۱۹۸۰ پتنت های نرم افزاری داشته است، نشان میدهد که این با توسعهٔ هر روزهٔ نرم افزار میتواند چه کند. برای مثال، در ایالات متحده ۳۹ ادعای انحصار بر یک راه استاندارد نمایش ویدئو با استفاده از تکنیک های نرم افزاری وجود دارد (فرمت MPEG 2).
از آنجاییکه یک قطعهٔ منفرد از نرم افزار میتواند هزاران ایده را باهم دربر داشته باشد، و طبیعت آن ایده ها در قلمرو و انتزاع اختیاری هستند، نوشتن نرم افزار فقط برای آنهاییکه ثروتمند هستند و یک کیف اسناد بزرگ انحصار نرم افزاری دارند ارزشمند خواهد بود: آنهایی با بودجهٔ ذخیره و نفوذ برای عقب راندن ادعاهای قانونی ای که درغیر اینصورت میتوانند یک تجارت را تحلیل ببرند. در ایالات متحده، هزینهٔ میانگین دفاع درمقابل یک ادعای پتنت غیرمعتبر ۱.۵ میلیون دلار است. دادگاهها ثروتمند را مساعدت میکنند، پس حتی وقتی یک تجارت کوچک پتنت های معدودی را بدست می آورد، آنها را بی فایده خواهد یافت.
پتنت های نرم افزاری درحال ادعا شدن با یک نرخ عظیم در ایالات متحده هستند. اگر آنها در اروپا قانونی شوند، بیشتر آن پتنت های ایالات متحده به اروپا نیز گسترش می یابند. محتمل است این یک اثر ویران کننده بر توسعهٔ نرم افزار اروپایی داشته باشد — منجر به از میان رفتن شغلهایی، یک اقتصاد فقیرتر، استفادهٔ گرانتر از رایانه، و انتخاب کمتر و آزادی کمتر برای کاربر نهایی. مدافعان پتنت های نرم افزاری در اروپا، و ذی نفع های احتمالی از آنها،، دیوان سالاری پتنت (نفوذ بیشتر روی عرصه های بیشتری از زندگی)، مشاوران/وکلای پتنت (تجارت بیشتر از هردوی شاکیان و متهمان)، و ابرشرکتهایی همچون IBM و Microsoft هستند.
جلوترین درمیان ابرشرکتهای نرم افزاری میکروسافت است. حتی همانطور که بخشی از کمیسیون اروپا دربارهٔ میکروسافت برای عملکردهای انحصاری تحقیق میکند، بخش دیگر در حال برنامه ریزی برای بدست دادن یک سری بی پایان از انحصارهای پیوستهٔ ۲۰ ساله است. بیل گیتس در یادداشت رسمی چالشها و استراتژی خود در May 16 1991 نوشت که «اگر مردم زمانیکه بیشتر ایده های امروز ابداع شدند فهمیده بودند که پتنت ها چطور اعطا خواهند شد و پتنت گرفته بودند، صنعت امروز در در یک سکون کامل بود. راه حل ... اینست که هرقدر که ما میتوانیم پتنت کنیم ... یک شروع تجاری در آینده بدون پتنت های خودش مجبور شده خواهد بود که هر قیمتی را که غولها برای تحمیل کردن انتخاب میکنند بپردازد.». امروز میکروسافت امیدوار است تا از پتنت های نرم افزاری در یک انحصار دایمی روی عرصه های زیادی از نرم افزار سود بجوید.
کمیسیون اروپا میگوید دستور پیشنهادیش دربارهٔ ابداعات پیاده سازی شدهٔ رایانه پتنت های نرم افزاری را نمیپذیرد. اما متن عملا بوسیلهٔ پیمان نرم افزار تجاری نوشته شده بود، که بزرگترین کمپانیهای نرم افزاری را نمایندگی میکند. (کمیسیون این را اقرار نکرد — ما آنرا کشف کردیم). آن محتوی کلمات مبهمی است که ما ظنین هستیم برای باز کردن درب برای پتنت های نرم افزاری طراحی شده اند.
متن میگوید که پتنت های مربوط به رایانه باید یک «مشارکت فنی» تولید کنند؛ کمیسیون میگوید که آن معنای «هیچ پتنت های نرم افزاری» را میدهد. اما «فنی» میتواند به شکلهای زیادی تفسیر شود. دفتر پتنت اروپایی پیش از این درحال ثبت پتنت های نرم افزاری با اعتبار قانونی مشکوک است، درحال سرپیچی کردن از معاهده ای که آنرا کنترل میکند و حکومتهایی که آنرا تاسیس کردند. عمل کننده تحت آن کلمات، آن آنها را به اجازه دادن همهٔ انواع پتنت های نرم افزاری بسط خواهد داد.
Arlene McCarthy، عضو پارلمان اروپا برای شمال غربی انگلیس، یک شخص کلیدی ترویج دهنده و عمل کننده بعنوان گزارشگر برای این دستور بوده است. تغییرات ظاهری ای که او تاحال پیشنهاد کرده است برای حل مسئله هیچ انجام نمیدهند. بهرحال، اصلاحیهٔ کمیسیون امور فرهنگی که «فنی» را تعریف میکند توسعه دهندگان نرم افزار بریتانیایی و اروپایی را مطمئن خواهد ساخت که آنها بسادگی با نوشتن و توزیع یک پکیج نرم افزاری ریسک یک دادخواست را نخواهند کرد.
کلمات مبهم پیش نویس شده بوسیلهٔ ابرشرکتها باید با جمله بندی روشن قاطع تعویض شود. جمله بندی ای که اطمینان خواهد داد که آیندهٔ اطلاعاتی ما بوسیلهٔ منافع معدودی سازمانهای ثروتمند ربوده شده نخواهد بود.
لطفا برای آگاهی یافتن بیشتر به http://www.softwarepatents.co.uk/ بروید، و سپس با اعضای پارلمان اروپا از ناحیهٔ خودتان صحبت کنید.
---------------------------------------------
کپی رایت ۲۰۰۳ Richard M Stallman و Nicholas R Hill
کپی لفظ به لفظ و توزیع از تمامی این مقاله در هر رسانه ای بدون حق التالیف اجازه داده شده است به شرط اینکه این اعلان حفظ شده باشد.
بروزآوری: 2007/11/24 17:14:37
بازگشت به فهرست مقالات